“Lararium (2023) by Sofia Zarari, is an industrial shrine encapsulating a perplexing sacred piece. Its core consists of seven geometrical formations symbolizing the four classical elements (air, fire, water and earth depicted as circles), and representations of the male and the female (triangles), as well as science and technology (square). Skilfully assembled by an array of materials ranging from found machine objects and parts within the factory grounds, thread, textiles to gemstones and crystals, this soulful entity elicits a concealed and almost archetypal energy and power. Superficially unrelated to its immediate surroundings, it soon magnetises us with its uncanny force. Interlinking environment, humanity, and science through an omnipresent and enigmatic geometry, Zarari’s sculpture conveys the characteristics of a primitive fetish*, assumed to be worshipped for its magical and apotropaic properties.”

Dr. Kostas Prapoglou
Archaeologist-Architect, Contemporary Art Critic, Curator

*The term originates in the early 17th century (denoting an object used by the peoples of West Africa as an amulet or charm). It derives from the French word “fétiche”, the Portuguese word “feitiço” (charm, sorcery) (originally an adjective meaning ‘made by art’) and from Latin word ‘facticius’.

“To Lararium (2023) της Σοφίας Ζαράρη είναι ένα βιομηχανικό ιερό που εγκιβωτίζει ένα περίτεχνο ιερό αντικείμενο. Ο πυρήνας του αποτελείται από επτά γεωμετρικούς σχηματισμούς που συμβολίζουν τα τέσσερα βασικά στοιχεία (αέρας, φωτιά, νερό και γη που απεικονίζονται ως κύκλοι) και αναπαραστάσεις του αρσενικού και του θηλυκού (τρίγωνα), καθώς και της επιστήμης και της τεχνολογίας (τετράγωνο). Επιδέξια συναρμολογημένη από μια σειρά υλικών, όπως εξαρτήματα μηχανών, κλωστές, υφάσματα, που βρέθηκαν μέσα στους χώρους του εργοστασίου, αλλά και πολύτιμους λίθους και κρυστάλλους, αυτή η οντότητα ακτινοβολεί μια απόκρυφη και σχεδόν αρχετυπική ενέργεια και δύναμη. Φαινομενικά, μη έχοντας άμεση σχέση με το γειτνιάζον περιβάλλον της, παραδόξως μας μαγνητίζει με την ανοίκεια ορμή της. Διασυνδέοντας τη φύση, την ανθρωπότητα και την επιστήμη μέσω μιας πανταχού παρούσας και αινιγματικής γεωμετρίας, το γλυπτό της Ζαράρη μεταφέρει τα χαρακτηριστικά ενός πρωτόγονου φετίχ*, που λατρεύεται για τις μαγικές και αποτροπαϊκές ιδιότητες του.”

Δρ. Κώστας Πράπογλου
Aρχαιολόγος-Aρχιτέκτονας, Kριτικός Σύγχρονης Τέχνης, Επιμελητής

*Ο όρος προέρχεται από τις αρχές του 17ου αιώνα (δηλώνοντας ένα αντικείμενο που χρησιμοποιείται από τους λαούς της Δυτικής Αφρικής ως φυλαχτό ή γοητεία). Προέρχεται από τη γαλλική λέξη “fétiche”, την πορτογαλική λέξη “feitiço” (γοητεία, μαγεία) (αρχικά ένα επίθετο που σημαίνει «φτιαγμένο από την τέχνη») και από τη λατινική λέξη “facticius”.